Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ

Όπου μας μαζεύεις λιθάρια θύμησης

Όπου πας, σε κύκλους το νερό γράφει Αμμόχωστος

Όπου πας, ταξιδεύεις με τα κρίνα του Ακταίου

Όπου πας, ο Τεύκρος χτίζει Σαλαμίνα.

Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα να περπατάς στους δρόμους της αλησμόνητης πολιτείας, να κοιτάς τον έναστρο ουρανό της, να αγναντεύεις τη γαλάζια θάλασσά της και να βλέπεις την πορτοκαλένια και μαγική πόλη να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, λυγερή, ομορφοκόρη, γελαστή και αγουροξυπνημένη.

Η θάλασσά της

Και μόνο όταν σκέφτομαι την θάλασσά σου, Αμμόχωστος

Γιορτάζω

Και πλέκονται στα χέρια μου

Ένα μάτσο κρίνα της αμμουδιάς σου.

Αμμόχωστος, θαλασσοφίλητη και πονεμένη κόρη, σ' αγάπησαν σε ύμνησαν στης ιστορίας το διάβα, οι πιο μεγάλοι ποιητές δικοί σου μα και ξένοι. Αμμόχωστος κι αν τούρκεψες κι ο Αττίλας σε πατάει, Αγνή και πάντα Ελληνική θα έχεις την καρδιά σου. Αμμόχωστος, υπομονή κράτα τα δάκρυά σου, στις καθαρές σου αμμουδιές, θα ΄ρθουν μια μέρα με χαρές να παίξουν τα παιδιά σου.

Κάνε κουράγιο Αμμόχωστος με τα ψηλά παλάτια, που τα τυλίγει ανάλαφρα της θάλασσας η αύρα, κάνε κουράγιο και 'λθή η Άγια εκείνη μέρα που θα υψώσουμε ξανά Ελληνική παντιέρα.

Η Αμμόχωστος, που τώρα αγναντεύουμε από τα φτιαχτά σύνορα της Δερύνειας, είναι εκεί και μας περιμένει. Η Αμμόχωστος είναι πόθος και αγάπη. Είναι μια όμορφη πόλη και στο λυκαυγές και στο απομεσήμερο και στο λυκόφως. Είναι η αγαπημένη πόλη μας και σ' αυτή οπωσδήποτε θα επιστρέψουμε.

Γιατί: ΔΕΝ ξεχνιέται η Αμμόχωστος την γράφουμε στην ταυτότητα και στα διαβατήριά μας. Την ενώνουμε με την πρωϊνή προσευχή μας.

Αμμόχωστος γλυκειά πατρίδα

δική μας λύπη και ασίγαστο πάθος

ουρανός και θάλασσα και άνθρωπος

ρίζες βαθειές με μνήμες ανεξίτηλες

Η Αμμόχωστος είναι ζωντανή

όσο η δική μας ανάσα

όσο η ζεστή παλάμη

την ψηλαφούμε με του ματιού το χάδι

την περπατούμε στο περιβόλι της καρδιάς μας.

Από το βιβλίο:

Η Ανόρθωσις και η Αμμόχωστος

Κωνσταντίνου Χρ. Ριρή

Ανδρέα Λ. Καλλή

Γιώργου Μ. Στεφανίδη

Σελ. 309, 310, 336

Λεμεσός-Κύπρος

2005