Η κατάσταση των τελευταίων ημερών

Χωρίς μεγάλους προλόγους. Αυτές τις μέρες βιώνουμε κάτι το μοναδικό.
Ένα παιδί σκοτώθηκε από χέρι αστυνομικού. Αυτό είναι αλήθεια. Είναι και τραγικό, αποτρόπαιο και όλα τα αρνητικά επίθετα που μπορεί να σκεφτεί ο καθένας.
Μετά από αυτή τη πραγματικά αναίτια πράξη, ακολούθησαν τα επεισόδια που όλοι παρακολουθήσαμε. Γι αυτά θα πρέπει να δοθούν κάποιες απαντήσεις.

• Μιλώντας για αυτά τα επεισόδια και καταδικάζοντάς τα, πέφτουμε πάνω στην άποψη "καλά ένα παιδί πέθανε και εσάς σας νοιάζουνε τα κινητά". Όχι, παιδιά, δεν μας νοιάζουν τα κινητά συγκεκριμένα. ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΕΘΑΝΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΣΠΑΤΕ ΜΑΓΑΖΙΑ, ΑΜΑΞΙΑ και ΚΛΕΒΕΤΕ ΚΙΝΗΤΑ. Ποιος είναι ο υποκριτής και ο παράλογος;
• Κάτι άλλο που ακούσαμε "η νεολαία εξεγέρθηκε με τον δικό της τρόπο, και εσείς είστε απέναντί τους". Όχι παιδιά, η νεολαία δεν εξεγέρθηκε. Ούτε εσείς που της χαϊδεύετε τα αυτιά κάνετε κάτι. Η νεολαία οργίστηκε με ένα θέμα, εκτονώθηκε και όταν βαρεθεί να σπάει θα επιστρέψει στους καναπέδες της, να απολαμβάνει φραπέδες. Αυτοί που έσπαγαν και σπάνε, θα συνεχίσουν να σπάνε και δεν είναι μόνο νεολαίοι.
• Υπάρχουν επιστολές και κείμενα, ατόμων μεγάλων σε ηλικία που ζητάνε συγνώμη για ό,τι έγινε στον Αλέξη. Λένε πως αυτοί φταίνε.. λένε πως όλοι μας φταίμε. Ναι, έχουμε ευθύνες. Ναι, δεν έχουμε πολιτική συνείδηση. Όχι, δεν οπλίσαμε εμείς το χέρι του δράστη. Ένα κείμενο που έπεσε στα χέρια μου, λέει πως η αδιαφορία μας σκότωσε το παιδί. Η αδιαφορία έχει σκοτώσει ολόκληρη την κοινωνία, όχι μόνο τον Αλέξη. Για το κακό που κάνετε σε όλη την κοινωνία πότε θα ζητήσετε συγνώμη; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να το κάνετε αυτό; Και αφού αναλογίζεστε τις ευθύνες σας τί κάνετε για αυτές;
• Υπάρχουν άτομα που λένε, πρέπει να αντιδράμε σε ό,τι συμβαίνει. Δεν πρέπει να είμαστε θεατές και αυτοί οι ίδιοι μας δείχνουν τον τρόπο που θα αντιδράσουμε. Αν ήθελα καθοδηγητή θα πήγαινα στην ΚΝΕ. ΔΕΝ θα μου πεις εσύ φίλε, πότε πρέπει να αντιδράσω και πως. Το σπάσιμο και η βία, δεν είναι η μόνη αντίδραση. Παιδεία χρειαζόμαστε, όχι πλιάτσηκα.

Χειροκροτώ και επικροτώ ειλικρινά τις ειρηνικές διαμαρτυρίες. Συγχαρητήρια στα παιδια που τις έκαναν. Αν θέλετε την γνώμη μου, το παλληκάρι που κοιτουσε τον ΜΑΤατζή κατάματα σε μία από αυτές ήταν η καλύτερη διαμαρτυρία που παρακολούθησα.. και έχω παρακολουθήσει πολλές. Οι μολότοφ δεν μου λένε τίποτα, τα παιδιά που έπεσαν μόνα τους στο πάτωμα, σαν να ήταν δεμμένα, μπροστά απ την αστυνομία ήταν κάτι μου με άγγιξε επίσης.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ...

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

....Υπάρχει ένα Κίνημα...
που δεν προτάσσει πολιτικές θεωρίες και ιδεολογήματα, αλλά τη δύναμη αυτού του Ελληνικού Λαού, που αξίζει καλύτερες ηγεσίες κι ένα πιο φωτεινό μέλλον! Που πιστεύει και μάχεται για την Ελευθερία όλων των ανθρώπων και όλων των Εθνών

.... Υπάρχει ένα Κίνημα…
που δεν διαπραγματεύεται, δεν εκβιάζεται και δεν εκβιαζει, δεν ακολουθεί πολιτικές πρακτικές και πολιτικάντηκες νοοτροπίες, γιατί δεν έχει πολιτικό κόστος. Που είναι έτοιμο όποτε χρειαστεί, ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, τροποποιώντας την μορφή του αγώνα του επωφελέστερα για την Πατρίδα

...Υπάρχει ένα Κίνημα…
που δεν ζητά υποταγή και αφοσίωση, αλλά Πίστη και αυτοσεβασμό. Σεβασμό στις κοινές Αξίες που μας ωθούν με ταχύτητα από το παρελθόν. Και που δεν εγκαταλείπουμε επ' ουδενί.

Υπάρχει ένα Κίνημα που ζητάει περισσότερο Κράτος, μα λιγότερο Δημόσιο, για να επιστρέψει ο Έλληνας στην πραγματική δουλειά και να αναπτυχθεί ο τόπος προς όφελος όλων

...Υπάρχει ένα Κίνημα… που πιστεύει ότι ως Έλληνες, όχι μόνο είμαστε σε θέση να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα μας αλλά και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει και μας το απέσπασαν! Ένα Κίνημα που δεν προσκυνά, δεν φοβάται, αυτοοργανώνεται στις γειτονιές της Αθήνας, στα χωριά της επαρχίας, στα αλύτρωτα εδάφη μας, στους πυρήνες της Ομογένειας. Που αφουγκράζεται τον παλμό του Έθνους σαν γνήσιο κομμάτι του, και που λέει... κοντεύει η ώρα!......

Υπάρχει ένα Κίνημα που δεν κατεβαίνει στις εκλογές και δεν ζητάει την ψήφο σας. Κατεβαίνει όμως στον Αγώνα και ζητάει την ψυχή σας! Ένα Κίνημα καταδικασμένο να νικήσει!...
Ένα Κίνημα Πατριωτικό!...
Γνώρισέ το, Αγκάλιασέ το, Εμπιστέψου το......

"ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"

Έχει η Σάτυρα Όρια;

Ναι, όταν δεν έχει σκοπό να προβληματίσει και να βοηθήσει, αλλά γίνεται για πολιτικούς λόγους.
Ναι, όταν παρακινεί τον κόσμο λανθασμένα.
Όχι, όταν προβληματίζει, καυτηριάζει τα κακώς κείμενα.
Όχι, όταν γίνεται πάνω απ' όλα με σεβασμό σε ανθρώπους και αξίες.
Ναι, όταν χαϊδεύει τα αυτιά
Ναι, όταν πουλιέται για την τηλεθέαση ή για τα κόψει εισητήρια και όταν για να έχει επιτυχία δεν έχει ιερό και όσιο.
Όχι, όταν με γλαφυρή, καυστική και βωμολοχούσα γλώσσα ξυπνάει συνειδήσεις
Ναι, όταν έχει και η νοημοσύνη του κοινού της.
Γιατί έχει η πραγματικότητα; πού είναι τα όρια στους πολέμους στην βία, στην εκμετάλευση;

Περί Ιδεολογίας

Συχνά όταν μιλάμε περί εθνικισμού, κάποιοι καταλαβαίνουν ή πιέζουν τους εαυτούς τους να καταλάβουν πως μιλάμε περί διχασμού, μίσους, εκδίκησης και όλων αυτών των πραγμάτων που προκαλούν ή προκαλούνται από πόνο, θλίψη, κακία, μίσος.
Αρχικά πρέπει να τονίσω πως το μίσος είναι ένα αίσθημα το οποίο προκαλεί μόνο αρνητισμό. Όταν αναλλώνεσαι στο να μισείς κάποιον ή κάτι, τότε χάνεις πάρα πολλά στοιχεία απ την καθημερινότητα, απ την ζωή σου και τις δυνατότητές του, αφού αφοσιώνεσαι σε ένα τελείως λάθος σκοπό. Όταν σκέφτεσαι μόνο πως θα πλήξεις κάποιον, πως θα τον εκδικηθείς το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να χάνεις τον χρόνο σου και να πληγώσεις στο τέλος τον εαυτό σου. Το κακό μόνο κακό γεννάει, όπως και το καλό γεννάει καλό.
Μιας που το ξεκαθάρισα αυτό το θέμα, θέλω να πω πως ο εθνικισμός είναι η αγάπη για το έθνος ο αγώνας γι αυτό, σύμφωνα και με το λεξικό μου. Για εμένα ο εθνικισμός είναι η ανιδιοτελής αγάπη προς την πατρίδα μου και προς το έθνος μου, δηλαδή τα άτομα ή τα εδάφη που έχω κάποιον δεσμό. Το ότι αγαπώ το έθνος δεν σημαίνει πως μισώ όλα τα άλλα. Ίσα ίσα, η γη είναι μία, την αγαπάμε και την σεβόμαστε και σεβόμαστε όλες τις εκφράσεις του πολιτισμού της. Το ότι λόγω καταγωγής και βιωμάτων έχω ιδιαίτερη αγάπη και δέσιμο προς την δική μου χώρα, προς το δικό μου έθνος, είναι κάτι το φυσιολογικό. Θαυμάζω το ωραίο, το καλό, το απλό αλλά αυτά είναι υποκειμενικές έννοιες. Ό,τι για εμένα είναι όμορφο και σωστό για κάποιον άλλο μπορεί να μην είναι. Είναι δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι του αρέσει και είναι δικαίωμά μου να πιστεύω ό,τι μου αρέσει από την στιγμή βέβαια που ο ένας δεν επιβάλει στον άλλο την άποψή του ή αυτό που ο ίδιος θεωρεί ωραίο.
Με λίγα λόγια, αγαπώ τον Ελληνικό πολιτισμό, τις τέχνες, την ποίηση, την αρχαιότητα... για εμένα είναι εξαιρετικά και πολλά από αυτά αξεπέραστης ποιότητας. Αυτό δεν σημαίνει πως οι υπόλοιποι πολιτισμοί είναι κατώτεροι ή ό,τι άλλο. Είναι απλά διαφορετικοί σε κάποια κομμάτια και ίδιοι σε κάποια άλλα.
Σέβομαι τα πάντα. Ό,τι δεν με θίγει. Δεν ενοχλώ αν δεν με ενοχλήσουν, είναι πολύ απλά τα πράγματα. Ασχολήθηκα με τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό από αγάπη προς την χώρα μου και όχι από οτιδήποτε άλλο....

"Ο ηρωισμός δεν είναι ανθός που φυτρώνει μόνο

στα πεδία των μαχών. Βλαστάνει και προβάλλει

και μέσα από την Κοινωνία, με τους σκληρούς, με

τους ανένδοτους αγώνες των άξιων τέκνων του

Γένους των ανθρώπων για αρετές, για έργα

ευποιίας και αγάπης προς τον πλησίον"

Φίλων Κτενίδης

Ποίηση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη

ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια να βρω

τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

~

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς,

τη μάνα, τον πατέρα

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα

και στις βουνοπλαγιές.

~

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά

θα ΄χω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι,

βουνά και ρεματιές.

~

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,

θα ΄ρθει το καλοκαίρι

Τη Λευτεριά να φέρει

σε πόλεις και χωριά.

~

Θα πάρω μιαν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στη Λευτεριά.

~

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ,

θα μπω σ΄ ένα παλάτι,

το ξέρω θαν απάτη,

δεν θαν αληθινό.

~

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ

ώσπου να βρω τον θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο

να κάθεται σ΄ αυτό.

~

Κόρη πανώρια θα της πω,

άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου,

μονάχα αυτό ζητώ.

~*~*~*~*
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Για σένα, Κύπρο αθάνατη,

Πατρίδα σκλαβωμένη,

Θα δώσω απ' το αίμα μου

Κάθε σταλαματιά…

Για να σε δω ελεύθερη

Και χιλιοδοξασμένη

Δε θα διστάσω,

Κύπρο μου,

Nα πέσω στη φωτιά.

~*~*~*~*~*

ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

Των αθανάτων το κρασί

το 'βρετε 'σεις και πίνετε.

Ζωή για σας κι ο θάνατος

Κι αθάνατοι θα μείνετε.

~*~*~*~*
Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Την Κύπρο μασ κι αν δέσανε

οι Άγγλοι μ' αλυσίδα,

έχει για πάντα την καρδιά

πίστη σε μια πατρίδα.

~

Η Κύπρος κι αν ελύγισε

δεν είναι σκλαβωμένη

Ελληνοπούλ' αδούλωτη

πάντα η ψυχή της μένει.

~

Το λέει ο γιαλός,

το λέει η στεριά,

κάθε βουνού κορφούλα.

Το λέει κάθε ανηφοριά

και κάθε της βρυσούλα.

~

Η Κύπρος δεν απέθανε

κι ούτε ποτέ πεθαίνει

κι απ' της σκλαβιάς τα σίδερα

τη βλέπω γω να βγαίνει.

~

Την Κύπρο δεν τρομάζουνε

φοβέρες και κανόνια

έχει βαριά κληρονομιά

απ' τα παλιά τα χρόνια.

~

Στην Κύπρο την αθάνατη,

την Κύπρο τη γενναία

είναι καιρός να στήσουμε

Ελληνική σημαία.

~*~*~*~*~
H ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ

Είναι μια χώρα

μόνη ελπίδα μου

ειν' η πατρίδα μου.

Κι' αν εσκλαβώθηκε

δε μένει σκλάβα,

γιατί σαν λάβα

ανακατώθηκε.

~*~*~*~*~

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Σκλαβωμένη μου Κύπρος, λατρευτή μου πατρίδα

που δεμένη στενάζεις με βαριάν αλυσίδα.

Τα δεσμά τα βαριά σου σε λιγάκι θα σπάσεις

και στης μάνας Ελλάδας την αγκάλη θα φτάσεις.

Της σκλαβιάς η φουρτούνα ολοένα σε δέρνει

και τη νίκη ζητάει και γιαλός και στεριά.

Όμως νάτην, η νίκη με χαμόγελο φέρνει

σαν σε όνειρο μέσα τη γλυκιά Λευτεριά

στο κεφάλι σου, Κύπρος, με χαρά στο φορεί.

~*~*~*~*~*~
ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Μέρα λαμπρή κι αθάνατη

κι αδούλωτ' είναι σήμερα

που κι η σκλαβιά νικήθηκε

από την τόση ορμή...

~

Και λύγισαν, και σπάσανε

και λυώσανε τα σίδερα

που σου μάτωναν, Κύπρο μου,

το ασθενικό κορμί.

~

Μέρα χαράς ξημέρωσε

και μέρα ευλογημένη

κι απ' τη σκλαβιά που πέρασε

τίποτε πια δε μένει.

~

Χαρείτε όσοι πονέσατε

κι' όσοι νεκρούς εκλάψετε

το κλάμα παύει σήμερα

στης Κύπρου τα χωριά.

~

Κι όσοι πάτέρα, κι αδελφό

για φίλο σας εθάψατε

όλοι χαρήτε σήμερα

γιατ' ήρθε η λευτεριά

η πρώτη μέρα ελεύθερη

-στιγμή που δεν ξεχνιέται-

στη σκλαβωμένη Κύπρο μας

η λευτεριά γεννιέται.

~*~*~*~*~

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Μόνο λίγο ακόμα

και στο μαύρο σου χώμα

που η σκλαβιά και ο πόνος τώρα τρυπά,

η γλυκειά Λευτεριά,

καρτερούν τα παιδιά σου ξανά,

πως με φλόγα και πάλι κοντά σου θαρθεί.

Κύπρος, Κύπρος, γλυκειά μας Πατρίδα,

κάνε τώρα να λάμψει του σπαθιού σ' η λεπίδα.

Από σε καρτερούμε τη σκλαβιά για να διώξεις από σένα,

ω Κύπρος γλυκειά, με τη μάνα Ελλάδα να βρεθείς αγκαλιά.

Μόνο λίγο ακόμα ένας ήλιος θα λάμψει

πιο λαμπρός και για μας.

~*~*~*~*~

ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ

Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει.

Για να τον σπάσει πολεμά,

σε πόλεις κάμπους και βουνά,

χειμώνα, καλοκαίρι.

Έτσι κι εγώ σαν Έλληνας ζυγόν δεν υποφέρω

γι' αυτό με τ' άλλα τα παιδιά ξεκίνησα,

τη λευτεριά στην Κύπρο μας να φέρω.

~*~*~*~*~

ΗΡΩΩΝ ΓΗ

Όλη η φύση κοιμάται

Τη ναρκώνει το κρύο

Και 'γω φεύγω λαλώντας

Το στερνό μου αντίο

Και τη μάνα φιλώντας

Τη κοιτάζω να κλαίει

Μάνα μην κλαις της λέω

Μάνα μην κλαις και κλαίω

Κι όλο πάω και τρέχω

και το δάκρυ της σβήνει

για μια μόνο στιγμούλα

και μιαν άλλη μανούλα

την Ελλάδα μας έχω

που όλο κλαίει κι εκείνη

Στου βουνού τη ραχούλα

στ΄ ανθοστόλιστα πλάγια

τη γλυκειά μου μανούλα

ψάχνω να βρω την άγια

και ανεβαίνω ραχούλες

χιονισμένες κορφές

ώσπου να βρω ΗΡΩΩΝ ΓΗ

κι ηρώων μορφές.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Κι εσείς τραγούδια ηρωϊκά, που όλη μέρα γράφω, θα ξεχαστείτε στα στερνά στην φυλακής τον τάφο. Λυπούμαι που θα χωριστώ την τόση σας παρέα, μ' αφού η μοίτα η σκληρή με πάει αλλού μοιραία. Μα γρήγορα θα βγω ξανά για να σας ανταμώσω και άλλους στίχους συντροφικά και πάλι θα σας δώσω. Κι εσείς λουλούδια κόκκινα, που απ' τους κήπους κλέβω σας αποχαιρετώ γιατί, στη φυλακή μισεύω. Γαρύφαλλα ευωδιαστά γεμίσατε τη γλάστρα, και στέλλετέ μου ευωδιά τη νύχτα με τα άστρα.

~*~*~*~*~
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ ΠΙΑ
"- Τη σκλαβιά τη βαρέθηκα,
Μάνα, κλέφτης θα γίνω.
Της σκλαβιάς δηλητήριο,
Μάνα, ως πότε θα πίνω;"
~
Κι αφού πρώτα εφίλησα
τη γλυκειά μου μανούλα,
τον ανήφορο τράβηξα
στου βουνού την κορφούλα.
~
Κι εκεί πάνω σαν βρέθηκα,
με χαρά στην καρδιά,
με λαχτάρα εφώναξα:
"-Σκλάβος δεν είμαι πια!"

Γρηγόρης Αυξεντίου

ΧΑΓΙΑΝΝΗΣ Ι. ΒΑΣΟΣ


Γρηγόρης Αυξεντίου


Τη φέρανε την Άνοιξη, ταχιά τα χελιδόνια
και χαίρονται τις μυγδαλιές, με τ' ανθισμένα κλώνια.
Γιόμισε η πλάση χρώματα, κι ο ήλιος κυβερνάει
μ' αχτίδες χρυσοποίκιλτες, όλη τη γη κεντάει.
Κι απάνω στα ψηλά βουνά, που λυώσανε τα χιόνια
πλανιέται η θύμηση ξανά, στα περασμένα χρόνια.
Εκεί στην άκρη του βουνού στου Μαχαιρά τη ράχη
εδώ και χρόνια κάμποσα, έγινε εκείνη η μάχη.
Ένας λεβέντης σταυραετός, έγραψε μια σελίδα
ολόλαμπρη, πανώρια, όπως τον Λεωνίδα.
Γρηγόρη γιε λεβεντονιέ, γι' αυτή σου την σελίδα
που δόξασε κι ανύψωσε την ταπεινή πατρίδα.
Σου κλίνουμε ευλαβικά, Σταυραετέ, το γόνυ, Εσένα φάρο
φωτεινό, έχουν οι απογόνοι.


Από το βιβλίο ΖΗΔΡΟΣ του Σπύρου Παπαγεωργίου εκδόσεις Κ. Επιφανίου

Γρηγόρης Αυξεντίου Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λύση, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Έπεσε στις 3 Μαρτίου 1957 κοντά στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, σε μάχη εναντίον των Άγγλων.

Γρηγόρης Αυξεντίου τελείωσε το δημοτικό σχολείο Λύσης και το Ελληνικό Γυμνάσιο Aμμοχώστου. Σπούδασε στη Σχολή Εφέδρων Aξιωματικών της Ελλάδας και υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, με το βαθμό του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο το 1953, ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και εθνική δράση. Αρχές Ιανουαρίου του 1955 ο Γρηγόρης Αυξεντίου μυήθηκε στον αγώνα από τον ίδιο τον Αρχηγό Διγενή. Αντί του καθιερωμένου όρκου, ο Διγενής δέχτηκε το λόγο της στρατιωτικής τιμής του Αυξεντίου.

Αμέσως μετά άρχισε τη στρατολόγηση ανδρών στις τάξεις της ΕΟΚΑ σε συνεργασία με τις οργανωμένες ήδη ομάδες της περιοχής, που δρούσαν στις τάξεις του ΕΜΑΚ (Εθνικό Μέτωπο Απελευθερώσεως Κύπρου).Ο Αυξεντίου ήταν ο πρώτος τομεάρχης της ΕΟΚΑ στην περιοχή Αμμοχώστου και την 1η Απριλίου του 1955 ηγήθηκε των επιθέσεων εναντίον αγγλικών στόχων στον τομέα του. Επικηρύχθηκε από τους Άγγλους από την ημέρα εκείνη για το ποσό των 250 λιρών, το οποίο αργότερα αυξήθηκε σε 5.000 λίρες. Μετά την επικήρυξή του κατέφυγε στην οροσειρά του Πενταδακτύλου και ηγήθηκε της πρώτης ορεινής ανταρτικής ομάδας στο Μαύρο Όρος, όπου ανέπτυξε πλούσια δράση.

Από εκεί, στις 29 Νοεμβρίου 1955, κλήθηκε από το Διγενή στο αρχηγείο της ΕΟΚΑ στην περιοχή Σπηλιών. Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους. Ο Διγενής του ανέθεσε μαζί με τον τομέα Πιτσιλιάς και τα χωριά της Ορεινής - Μαχαιρά.

Τον Ιούλιο του 1956 προστέθηκαν στον τομέα του και τα κρασοχώρια Λεμεσού. Έδρασε με τα ψευδώνυμα Ζήδρος, Αίας, Άρης, Ρήγας, Ζώτος, Ανταίος και έγινε το φόβητρο των Άγγλων και ο θρύλος των συμπατριωτών του.Στις 3 Μαρτίου 1957 Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του κοντά στο Μαχαιρά, ύστερα από προδοσία. Η μάχη κράτησε για ώρες. Στην ομάδα του ήταν οι Ανδρέας Στυλιανού, Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης, τους οποίους, όμως, διέταξε να βγουν από το κρησφύγετο.

Σύμφωνα με μαρτυρία του συμπολεμιστή του Αυγουστή Ευσταθίου, που μετά τη ρίψη χειροβομβίδας στο κρησφύγετο επέστρεψε, με υπόδειξη των Άγγλων, για να διακριβώσει, αν ο Αυξεντίου ήταν ζωντανός και παρέμεινε σ' αυτό, προσπάθειά τους ήταν να κρατήσουν τη μάχη μέχρι να νυχτώσει και επωφελούμενοι από το σκοτάδι να διαφύγουν. Οι Άγγλοι στρατιώτες, που αντιλήφθηκαν το σκοπό τους, περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, ενώ ο Αυγουστής διασώθηκε με βαριά εγκαύματα.

http://www.eoka-simae.com/olokautoma.aspx?id=16

Αυτονομία στην Β. Ήπειρο