Η κατάσταση των τελευταίων ημερών

Χωρίς μεγάλους προλόγους. Αυτές τις μέρες βιώνουμε κάτι το μοναδικό.
Ένα παιδί σκοτώθηκε από χέρι αστυνομικού. Αυτό είναι αλήθεια. Είναι και τραγικό, αποτρόπαιο και όλα τα αρνητικά επίθετα που μπορεί να σκεφτεί ο καθένας.
Μετά από αυτή τη πραγματικά αναίτια πράξη, ακολούθησαν τα επεισόδια που όλοι παρακολουθήσαμε. Γι αυτά θα πρέπει να δοθούν κάποιες απαντήσεις.

• Μιλώντας για αυτά τα επεισόδια και καταδικάζοντάς τα, πέφτουμε πάνω στην άποψη "καλά ένα παιδί πέθανε και εσάς σας νοιάζουνε τα κινητά". Όχι, παιδιά, δεν μας νοιάζουν τα κινητά συγκεκριμένα. ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΕΘΑΝΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΣΠΑΤΕ ΜΑΓΑΖΙΑ, ΑΜΑΞΙΑ και ΚΛΕΒΕΤΕ ΚΙΝΗΤΑ. Ποιος είναι ο υποκριτής και ο παράλογος;
• Κάτι άλλο που ακούσαμε "η νεολαία εξεγέρθηκε με τον δικό της τρόπο, και εσείς είστε απέναντί τους". Όχι παιδιά, η νεολαία δεν εξεγέρθηκε. Ούτε εσείς που της χαϊδεύετε τα αυτιά κάνετε κάτι. Η νεολαία οργίστηκε με ένα θέμα, εκτονώθηκε και όταν βαρεθεί να σπάει θα επιστρέψει στους καναπέδες της, να απολαμβάνει φραπέδες. Αυτοί που έσπαγαν και σπάνε, θα συνεχίσουν να σπάνε και δεν είναι μόνο νεολαίοι.
• Υπάρχουν επιστολές και κείμενα, ατόμων μεγάλων σε ηλικία που ζητάνε συγνώμη για ό,τι έγινε στον Αλέξη. Λένε πως αυτοί φταίνε.. λένε πως όλοι μας φταίμε. Ναι, έχουμε ευθύνες. Ναι, δεν έχουμε πολιτική συνείδηση. Όχι, δεν οπλίσαμε εμείς το χέρι του δράστη. Ένα κείμενο που έπεσε στα χέρια μου, λέει πως η αδιαφορία μας σκότωσε το παιδί. Η αδιαφορία έχει σκοτώσει ολόκληρη την κοινωνία, όχι μόνο τον Αλέξη. Για το κακό που κάνετε σε όλη την κοινωνία πότε θα ζητήσετε συγνώμη; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να το κάνετε αυτό; Και αφού αναλογίζεστε τις ευθύνες σας τί κάνετε για αυτές;
• Υπάρχουν άτομα που λένε, πρέπει να αντιδράμε σε ό,τι συμβαίνει. Δεν πρέπει να είμαστε θεατές και αυτοί οι ίδιοι μας δείχνουν τον τρόπο που θα αντιδράσουμε. Αν ήθελα καθοδηγητή θα πήγαινα στην ΚΝΕ. ΔΕΝ θα μου πεις εσύ φίλε, πότε πρέπει να αντιδράσω και πως. Το σπάσιμο και η βία, δεν είναι η μόνη αντίδραση. Παιδεία χρειαζόμαστε, όχι πλιάτσηκα.

Χειροκροτώ και επικροτώ ειλικρινά τις ειρηνικές διαμαρτυρίες. Συγχαρητήρια στα παιδια που τις έκαναν. Αν θέλετε την γνώμη μου, το παλληκάρι που κοιτουσε τον ΜΑΤατζή κατάματα σε μία από αυτές ήταν η καλύτερη διαμαρτυρία που παρακολούθησα.. και έχω παρακολουθήσει πολλές. Οι μολότοφ δεν μου λένε τίποτα, τα παιδιά που έπεσαν μόνα τους στο πάτωμα, σαν να ήταν δεμμένα, μπροστά απ την αστυνομία ήταν κάτι μου με άγγιξε επίσης.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ...

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

....Υπάρχει ένα Κίνημα...
που δεν προτάσσει πολιτικές θεωρίες και ιδεολογήματα, αλλά τη δύναμη αυτού του Ελληνικού Λαού, που αξίζει καλύτερες ηγεσίες κι ένα πιο φωτεινό μέλλον! Που πιστεύει και μάχεται για την Ελευθερία όλων των ανθρώπων και όλων των Εθνών

.... Υπάρχει ένα Κίνημα…
που δεν διαπραγματεύεται, δεν εκβιάζεται και δεν εκβιαζει, δεν ακολουθεί πολιτικές πρακτικές και πολιτικάντηκες νοοτροπίες, γιατί δεν έχει πολιτικό κόστος. Που είναι έτοιμο όποτε χρειαστεί, ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, τροποποιώντας την μορφή του αγώνα του επωφελέστερα για την Πατρίδα

...Υπάρχει ένα Κίνημα…
που δεν ζητά υποταγή και αφοσίωση, αλλά Πίστη και αυτοσεβασμό. Σεβασμό στις κοινές Αξίες που μας ωθούν με ταχύτητα από το παρελθόν. Και που δεν εγκαταλείπουμε επ' ουδενί.

Υπάρχει ένα Κίνημα που ζητάει περισσότερο Κράτος, μα λιγότερο Δημόσιο, για να επιστρέψει ο Έλληνας στην πραγματική δουλειά και να αναπτυχθεί ο τόπος προς όφελος όλων

...Υπάρχει ένα Κίνημα… που πιστεύει ότι ως Έλληνες, όχι μόνο είμαστε σε θέση να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα μας αλλά και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει και μας το απέσπασαν! Ένα Κίνημα που δεν προσκυνά, δεν φοβάται, αυτοοργανώνεται στις γειτονιές της Αθήνας, στα χωριά της επαρχίας, στα αλύτρωτα εδάφη μας, στους πυρήνες της Ομογένειας. Που αφουγκράζεται τον παλμό του Έθνους σαν γνήσιο κομμάτι του, και που λέει... κοντεύει η ώρα!......

Υπάρχει ένα Κίνημα που δεν κατεβαίνει στις εκλογές και δεν ζητάει την ψήφο σας. Κατεβαίνει όμως στον Αγώνα και ζητάει την ψυχή σας! Ένα Κίνημα καταδικασμένο να νικήσει!...
Ένα Κίνημα Πατριωτικό!...
Γνώρισέ το, Αγκάλιασέ το, Εμπιστέψου το......

"ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"

Έχει η Σάτυρα Όρια;

Ναι, όταν δεν έχει σκοπό να προβληματίσει και να βοηθήσει, αλλά γίνεται για πολιτικούς λόγους.
Ναι, όταν παρακινεί τον κόσμο λανθασμένα.
Όχι, όταν προβληματίζει, καυτηριάζει τα κακώς κείμενα.
Όχι, όταν γίνεται πάνω απ' όλα με σεβασμό σε ανθρώπους και αξίες.
Ναι, όταν χαϊδεύει τα αυτιά
Ναι, όταν πουλιέται για την τηλεθέαση ή για τα κόψει εισητήρια και όταν για να έχει επιτυχία δεν έχει ιερό και όσιο.
Όχι, όταν με γλαφυρή, καυστική και βωμολοχούσα γλώσσα ξυπνάει συνειδήσεις
Ναι, όταν έχει και η νοημοσύνη του κοινού της.
Γιατί έχει η πραγματικότητα; πού είναι τα όρια στους πολέμους στην βία, στην εκμετάλευση;

Περί Ιδεολογίας

Συχνά όταν μιλάμε περί εθνικισμού, κάποιοι καταλαβαίνουν ή πιέζουν τους εαυτούς τους να καταλάβουν πως μιλάμε περί διχασμού, μίσους, εκδίκησης και όλων αυτών των πραγμάτων που προκαλούν ή προκαλούνται από πόνο, θλίψη, κακία, μίσος.
Αρχικά πρέπει να τονίσω πως το μίσος είναι ένα αίσθημα το οποίο προκαλεί μόνο αρνητισμό. Όταν αναλλώνεσαι στο να μισείς κάποιον ή κάτι, τότε χάνεις πάρα πολλά στοιχεία απ την καθημερινότητα, απ την ζωή σου και τις δυνατότητές του, αφού αφοσιώνεσαι σε ένα τελείως λάθος σκοπό. Όταν σκέφτεσαι μόνο πως θα πλήξεις κάποιον, πως θα τον εκδικηθείς το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να χάνεις τον χρόνο σου και να πληγώσεις στο τέλος τον εαυτό σου. Το κακό μόνο κακό γεννάει, όπως και το καλό γεννάει καλό.
Μιας που το ξεκαθάρισα αυτό το θέμα, θέλω να πω πως ο εθνικισμός είναι η αγάπη για το έθνος ο αγώνας γι αυτό, σύμφωνα και με το λεξικό μου. Για εμένα ο εθνικισμός είναι η ανιδιοτελής αγάπη προς την πατρίδα μου και προς το έθνος μου, δηλαδή τα άτομα ή τα εδάφη που έχω κάποιον δεσμό. Το ότι αγαπώ το έθνος δεν σημαίνει πως μισώ όλα τα άλλα. Ίσα ίσα, η γη είναι μία, την αγαπάμε και την σεβόμαστε και σεβόμαστε όλες τις εκφράσεις του πολιτισμού της. Το ότι λόγω καταγωγής και βιωμάτων έχω ιδιαίτερη αγάπη και δέσιμο προς την δική μου χώρα, προς το δικό μου έθνος, είναι κάτι το φυσιολογικό. Θαυμάζω το ωραίο, το καλό, το απλό αλλά αυτά είναι υποκειμενικές έννοιες. Ό,τι για εμένα είναι όμορφο και σωστό για κάποιον άλλο μπορεί να μην είναι. Είναι δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι του αρέσει και είναι δικαίωμά μου να πιστεύω ό,τι μου αρέσει από την στιγμή βέβαια που ο ένας δεν επιβάλει στον άλλο την άποψή του ή αυτό που ο ίδιος θεωρεί ωραίο.
Με λίγα λόγια, αγαπώ τον Ελληνικό πολιτισμό, τις τέχνες, την ποίηση, την αρχαιότητα... για εμένα είναι εξαιρετικά και πολλά από αυτά αξεπέραστης ποιότητας. Αυτό δεν σημαίνει πως οι υπόλοιποι πολιτισμοί είναι κατώτεροι ή ό,τι άλλο. Είναι απλά διαφορετικοί σε κάποια κομμάτια και ίδιοι σε κάποια άλλα.
Σέβομαι τα πάντα. Ό,τι δεν με θίγει. Δεν ενοχλώ αν δεν με ενοχλήσουν, είναι πολύ απλά τα πράγματα. Ασχολήθηκα με τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό από αγάπη προς την χώρα μου και όχι από οτιδήποτε άλλο....

"Ο ηρωισμός δεν είναι ανθός που φυτρώνει μόνο

στα πεδία των μαχών. Βλαστάνει και προβάλλει

και μέσα από την Κοινωνία, με τους σκληρούς, με

τους ανένδοτους αγώνες των άξιων τέκνων του

Γένους των ανθρώπων για αρετές, για έργα

ευποιίας και αγάπης προς τον πλησίον"

Φίλων Κτενίδης

Ποίηση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη

ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια να βρω

τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

~

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς,

τη μάνα, τον πατέρα

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα

και στις βουνοπλαγιές.

~

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά

θα ΄χω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι,

βουνά και ρεματιές.

~

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,

θα ΄ρθει το καλοκαίρι

Τη Λευτεριά να φέρει

σε πόλεις και χωριά.

~

Θα πάρω μιαν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στη Λευτεριά.

~

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ,

θα μπω σ΄ ένα παλάτι,

το ξέρω θαν απάτη,

δεν θαν αληθινό.

~

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ

ώσπου να βρω τον θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο

να κάθεται σ΄ αυτό.

~

Κόρη πανώρια θα της πω,

άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου,

μονάχα αυτό ζητώ.

~*~*~*~*
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Για σένα, Κύπρο αθάνατη,

Πατρίδα σκλαβωμένη,

Θα δώσω απ' το αίμα μου

Κάθε σταλαματιά…

Για να σε δω ελεύθερη

Και χιλιοδοξασμένη

Δε θα διστάσω,

Κύπρο μου,

Nα πέσω στη φωτιά.

~*~*~*~*~*

ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

Των αθανάτων το κρασί

το 'βρετε 'σεις και πίνετε.

Ζωή για σας κι ο θάνατος

Κι αθάνατοι θα μείνετε.

~*~*~*~*
Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Την Κύπρο μασ κι αν δέσανε

οι Άγγλοι μ' αλυσίδα,

έχει για πάντα την καρδιά

πίστη σε μια πατρίδα.

~

Η Κύπρος κι αν ελύγισε

δεν είναι σκλαβωμένη

Ελληνοπούλ' αδούλωτη

πάντα η ψυχή της μένει.

~

Το λέει ο γιαλός,

το λέει η στεριά,

κάθε βουνού κορφούλα.

Το λέει κάθε ανηφοριά

και κάθε της βρυσούλα.

~

Η Κύπρος δεν απέθανε

κι ούτε ποτέ πεθαίνει

κι απ' της σκλαβιάς τα σίδερα

τη βλέπω γω να βγαίνει.

~

Την Κύπρο δεν τρομάζουνε

φοβέρες και κανόνια

έχει βαριά κληρονομιά

απ' τα παλιά τα χρόνια.

~

Στην Κύπρο την αθάνατη,

την Κύπρο τη γενναία

είναι καιρός να στήσουμε

Ελληνική σημαία.

~*~*~*~*~
H ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ

Είναι μια χώρα

μόνη ελπίδα μου

ειν' η πατρίδα μου.

Κι' αν εσκλαβώθηκε

δε μένει σκλάβα,

γιατί σαν λάβα

ανακατώθηκε.

~*~*~*~*~

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Σκλαβωμένη μου Κύπρος, λατρευτή μου πατρίδα

που δεμένη στενάζεις με βαριάν αλυσίδα.

Τα δεσμά τα βαριά σου σε λιγάκι θα σπάσεις

και στης μάνας Ελλάδας την αγκάλη θα φτάσεις.

Της σκλαβιάς η φουρτούνα ολοένα σε δέρνει

και τη νίκη ζητάει και γιαλός και στεριά.

Όμως νάτην, η νίκη με χαμόγελο φέρνει

σαν σε όνειρο μέσα τη γλυκιά Λευτεριά

στο κεφάλι σου, Κύπρος, με χαρά στο φορεί.

~*~*~*~*~*~
ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Μέρα λαμπρή κι αθάνατη

κι αδούλωτ' είναι σήμερα

που κι η σκλαβιά νικήθηκε

από την τόση ορμή...

~

Και λύγισαν, και σπάσανε

και λυώσανε τα σίδερα

που σου μάτωναν, Κύπρο μου,

το ασθενικό κορμί.

~

Μέρα χαράς ξημέρωσε

και μέρα ευλογημένη

κι απ' τη σκλαβιά που πέρασε

τίποτε πια δε μένει.

~

Χαρείτε όσοι πονέσατε

κι' όσοι νεκρούς εκλάψετε

το κλάμα παύει σήμερα

στης Κύπρου τα χωριά.

~

Κι όσοι πάτέρα, κι αδελφό

για φίλο σας εθάψατε

όλοι χαρήτε σήμερα

γιατ' ήρθε η λευτεριά

η πρώτη μέρα ελεύθερη

-στιγμή που δεν ξεχνιέται-

στη σκλαβωμένη Κύπρο μας

η λευτεριά γεννιέται.

~*~*~*~*~

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Μόνο λίγο ακόμα

και στο μαύρο σου χώμα

που η σκλαβιά και ο πόνος τώρα τρυπά,

η γλυκειά Λευτεριά,

καρτερούν τα παιδιά σου ξανά,

πως με φλόγα και πάλι κοντά σου θαρθεί.

Κύπρος, Κύπρος, γλυκειά μας Πατρίδα,

κάνε τώρα να λάμψει του σπαθιού σ' η λεπίδα.

Από σε καρτερούμε τη σκλαβιά για να διώξεις από σένα,

ω Κύπρος γλυκειά, με τη μάνα Ελλάδα να βρεθείς αγκαλιά.

Μόνο λίγο ακόμα ένας ήλιος θα λάμψει

πιο λαμπρός και για μας.

~*~*~*~*~

ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ

Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει.

Για να τον σπάσει πολεμά,

σε πόλεις κάμπους και βουνά,

χειμώνα, καλοκαίρι.

Έτσι κι εγώ σαν Έλληνας ζυγόν δεν υποφέρω

γι' αυτό με τ' άλλα τα παιδιά ξεκίνησα,

τη λευτεριά στην Κύπρο μας να φέρω.

~*~*~*~*~

ΗΡΩΩΝ ΓΗ

Όλη η φύση κοιμάται

Τη ναρκώνει το κρύο

Και 'γω φεύγω λαλώντας

Το στερνό μου αντίο

Και τη μάνα φιλώντας

Τη κοιτάζω να κλαίει

Μάνα μην κλαις της λέω

Μάνα μην κλαις και κλαίω

Κι όλο πάω και τρέχω

και το δάκρυ της σβήνει

για μια μόνο στιγμούλα

και μιαν άλλη μανούλα

την Ελλάδα μας έχω

που όλο κλαίει κι εκείνη

Στου βουνού τη ραχούλα

στ΄ ανθοστόλιστα πλάγια

τη γλυκειά μου μανούλα

ψάχνω να βρω την άγια

και ανεβαίνω ραχούλες

χιονισμένες κορφές

ώσπου να βρω ΗΡΩΩΝ ΓΗ

κι ηρώων μορφές.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Κι εσείς τραγούδια ηρωϊκά, που όλη μέρα γράφω, θα ξεχαστείτε στα στερνά στην φυλακής τον τάφο. Λυπούμαι που θα χωριστώ την τόση σας παρέα, μ' αφού η μοίτα η σκληρή με πάει αλλού μοιραία. Μα γρήγορα θα βγω ξανά για να σας ανταμώσω και άλλους στίχους συντροφικά και πάλι θα σας δώσω. Κι εσείς λουλούδια κόκκινα, που απ' τους κήπους κλέβω σας αποχαιρετώ γιατί, στη φυλακή μισεύω. Γαρύφαλλα ευωδιαστά γεμίσατε τη γλάστρα, και στέλλετέ μου ευωδιά τη νύχτα με τα άστρα.

~*~*~*~*~
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ ΠΙΑ
"- Τη σκλαβιά τη βαρέθηκα,
Μάνα, κλέφτης θα γίνω.
Της σκλαβιάς δηλητήριο,
Μάνα, ως πότε θα πίνω;"
~
Κι αφού πρώτα εφίλησα
τη γλυκειά μου μανούλα,
τον ανήφορο τράβηξα
στου βουνού την κορφούλα.
~
Κι εκεί πάνω σαν βρέθηκα,
με χαρά στην καρδιά,
με λαχτάρα εφώναξα:
"-Σκλάβος δεν είμαι πια!"

Γρηγόρης Αυξεντίου

ΧΑΓΙΑΝΝΗΣ Ι. ΒΑΣΟΣ


Γρηγόρης Αυξεντίου


Τη φέρανε την Άνοιξη, ταχιά τα χελιδόνια
και χαίρονται τις μυγδαλιές, με τ' ανθισμένα κλώνια.
Γιόμισε η πλάση χρώματα, κι ο ήλιος κυβερνάει
μ' αχτίδες χρυσοποίκιλτες, όλη τη γη κεντάει.
Κι απάνω στα ψηλά βουνά, που λυώσανε τα χιόνια
πλανιέται η θύμηση ξανά, στα περασμένα χρόνια.
Εκεί στην άκρη του βουνού στου Μαχαιρά τη ράχη
εδώ και χρόνια κάμποσα, έγινε εκείνη η μάχη.
Ένας λεβέντης σταυραετός, έγραψε μια σελίδα
ολόλαμπρη, πανώρια, όπως τον Λεωνίδα.
Γρηγόρη γιε λεβεντονιέ, γι' αυτή σου την σελίδα
που δόξασε κι ανύψωσε την ταπεινή πατρίδα.
Σου κλίνουμε ευλαβικά, Σταυραετέ, το γόνυ, Εσένα φάρο
φωτεινό, έχουν οι απογόνοι.


Από το βιβλίο ΖΗΔΡΟΣ του Σπύρου Παπαγεωργίου εκδόσεις Κ. Επιφανίου

Γρηγόρης Αυξεντίου Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λύση, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Έπεσε στις 3 Μαρτίου 1957 κοντά στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, σε μάχη εναντίον των Άγγλων.

Γρηγόρης Αυξεντίου τελείωσε το δημοτικό σχολείο Λύσης και το Ελληνικό Γυμνάσιο Aμμοχώστου. Σπούδασε στη Σχολή Εφέδρων Aξιωματικών της Ελλάδας και υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, με το βαθμό του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο το 1953, ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και εθνική δράση. Αρχές Ιανουαρίου του 1955 ο Γρηγόρης Αυξεντίου μυήθηκε στον αγώνα από τον ίδιο τον Αρχηγό Διγενή. Αντί του καθιερωμένου όρκου, ο Διγενής δέχτηκε το λόγο της στρατιωτικής τιμής του Αυξεντίου.

Αμέσως μετά άρχισε τη στρατολόγηση ανδρών στις τάξεις της ΕΟΚΑ σε συνεργασία με τις οργανωμένες ήδη ομάδες της περιοχής, που δρούσαν στις τάξεις του ΕΜΑΚ (Εθνικό Μέτωπο Απελευθερώσεως Κύπρου).Ο Αυξεντίου ήταν ο πρώτος τομεάρχης της ΕΟΚΑ στην περιοχή Αμμοχώστου και την 1η Απριλίου του 1955 ηγήθηκε των επιθέσεων εναντίον αγγλικών στόχων στον τομέα του. Επικηρύχθηκε από τους Άγγλους από την ημέρα εκείνη για το ποσό των 250 λιρών, το οποίο αργότερα αυξήθηκε σε 5.000 λίρες. Μετά την επικήρυξή του κατέφυγε στην οροσειρά του Πενταδακτύλου και ηγήθηκε της πρώτης ορεινής ανταρτικής ομάδας στο Μαύρο Όρος, όπου ανέπτυξε πλούσια δράση.

Από εκεί, στις 29 Νοεμβρίου 1955, κλήθηκε από το Διγενή στο αρχηγείο της ΕΟΚΑ στην περιοχή Σπηλιών. Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους. Ο Διγενής του ανέθεσε μαζί με τον τομέα Πιτσιλιάς και τα χωριά της Ορεινής - Μαχαιρά.

Τον Ιούλιο του 1956 προστέθηκαν στον τομέα του και τα κρασοχώρια Λεμεσού. Έδρασε με τα ψευδώνυμα Ζήδρος, Αίας, Άρης, Ρήγας, Ζώτος, Ανταίος και έγινε το φόβητρο των Άγγλων και ο θρύλος των συμπατριωτών του.Στις 3 Μαρτίου 1957 Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του κοντά στο Μαχαιρά, ύστερα από προδοσία. Η μάχη κράτησε για ώρες. Στην ομάδα του ήταν οι Ανδρέας Στυλιανού, Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης, τους οποίους, όμως, διέταξε να βγουν από το κρησφύγετο.

Σύμφωνα με μαρτυρία του συμπολεμιστή του Αυγουστή Ευσταθίου, που μετά τη ρίψη χειροβομβίδας στο κρησφύγετο επέστρεψε, με υπόδειξη των Άγγλων, για να διακριβώσει, αν ο Αυξεντίου ήταν ζωντανός και παρέμεινε σ' αυτό, προσπάθειά τους ήταν να κρατήσουν τη μάχη μέχρι να νυχτώσει και επωφελούμενοι από το σκοτάδι να διαφύγουν. Οι Άγγλοι στρατιώτες, που αντιλήφθηκαν το σκοπό τους, περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, ενώ ο Αυγουστής διασώθηκε με βαριά εγκαύματα.

http://www.eoka-simae.com/olokautoma.aspx?id=16

Αυτονομία στην Β. Ήπειρο

Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ

Όπου μας μαζεύεις λιθάρια θύμησης

Όπου πας, σε κύκλους το νερό γράφει Αμμόχωστος

Όπου πας, ταξιδεύεις με τα κρίνα του Ακταίου

Όπου πας, ο Τεύκρος χτίζει Σαλαμίνα.

Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα να περπατάς στους δρόμους της αλησμόνητης πολιτείας, να κοιτάς τον έναστρο ουρανό της, να αγναντεύεις τη γαλάζια θάλασσά της και να βλέπεις την πορτοκαλένια και μαγική πόλη να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, λυγερή, ομορφοκόρη, γελαστή και αγουροξυπνημένη.

Η θάλασσά της

Και μόνο όταν σκέφτομαι την θάλασσά σου, Αμμόχωστος

Γιορτάζω

Και πλέκονται στα χέρια μου

Ένα μάτσο κρίνα της αμμουδιάς σου.

Αμμόχωστος, θαλασσοφίλητη και πονεμένη κόρη, σ' αγάπησαν σε ύμνησαν στης ιστορίας το διάβα, οι πιο μεγάλοι ποιητές δικοί σου μα και ξένοι. Αμμόχωστος κι αν τούρκεψες κι ο Αττίλας σε πατάει, Αγνή και πάντα Ελληνική θα έχεις την καρδιά σου. Αμμόχωστος, υπομονή κράτα τα δάκρυά σου, στις καθαρές σου αμμουδιές, θα ΄ρθουν μια μέρα με χαρές να παίξουν τα παιδιά σου.

Κάνε κουράγιο Αμμόχωστος με τα ψηλά παλάτια, που τα τυλίγει ανάλαφρα της θάλασσας η αύρα, κάνε κουράγιο και 'λθή η Άγια εκείνη μέρα που θα υψώσουμε ξανά Ελληνική παντιέρα.

Η Αμμόχωστος, που τώρα αγναντεύουμε από τα φτιαχτά σύνορα της Δερύνειας, είναι εκεί και μας περιμένει. Η Αμμόχωστος είναι πόθος και αγάπη. Είναι μια όμορφη πόλη και στο λυκαυγές και στο απομεσήμερο και στο λυκόφως. Είναι η αγαπημένη πόλη μας και σ' αυτή οπωσδήποτε θα επιστρέψουμε.

Γιατί: ΔΕΝ ξεχνιέται η Αμμόχωστος την γράφουμε στην ταυτότητα και στα διαβατήριά μας. Την ενώνουμε με την πρωϊνή προσευχή μας.

Αμμόχωστος γλυκειά πατρίδα

δική μας λύπη και ασίγαστο πάθος

ουρανός και θάλασσα και άνθρωπος

ρίζες βαθειές με μνήμες ανεξίτηλες

Η Αμμόχωστος είναι ζωντανή

όσο η δική μας ανάσα

όσο η ζεστή παλάμη

την ψηλαφούμε με του ματιού το χάδι

την περπατούμε στο περιβόλι της καρδιάς μας.

Από το βιβλίο:

Η Ανόρθωσις και η Αμμόχωστος

Κωνσταντίνου Χρ. Ριρή

Ανδρέα Λ. Καλλή

Γιώργου Μ. Στεφανίδη

Σελ. 309, 310, 336

Λεμεσός-Κύπρος

2005

Κρήτη, από την Ανεξαρτησία στην Ένωση

Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι αυτή του βιβλίου απ' όπου πάρθηκε το παρών κείμενο.

Την 9ην Δεκεμβρίου 1898, η πολυμάρτυς Κρήτη, η ερημωθείσα από μακρούς, τραχείς, εξοντωτικούς αγώνας, από σφαγάς και εμπρησμούς, η προσφάτως ακόμη "από φλόγες ζωσμένη" "τα βαρειά της σίδερα σπα" και εγειρόμενη ελευθέρα πλέον και υπερήφανος υποδέχεται, ως τον προάγγελον της ποθητής ενώσεως πρίγκιπα της Ελλάδος Γεώργιον, συνοδευόμενον υπό των ναυάρχων των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, δια βα εγκατασθαθή ως Κυβερβήτης της απελευθερωθείσης Μεγαλονήσου. Η στιγμή της αποβιβάσεως του πρίγκιπος Γεωργίου εις την Σούδαν ήτο συγκλονιστική. Οι Κρήτες τον υπεδέχθησαν με εκδηλώσεις πρωτοφανούς ενθουσιασμού. Ο Γεώργιος, μεγαλοπρεπέστατος εις το παράστημα, φέρων την δάδα της ελευθερίας της Κρήτης και κάνων το σημείον του σταυρού θέτει τον πόδα του επί του ιερού εδάφους της απελευθερούμενης από της αγίας αυτής στιγμής Κρήτης. Και τα Κρητικά όρη μετακινήθησαν την ημέραν εκείνην από την ακράτητον εθνικήν συγκίνησιν. Η Κρητική σημαία ανεπετάσθη εις τας πόλεις και την ύπαιθρον της Κρητής, αντικαταστήσασα την σημαίαν της ημισελήνου, της οποίας μία μόνη, εκ λευκοσιδήρου, έμεινε αναρτημένη επί της ερήμου νησίδος της Σούδας.Ο πρίγκιψ ειργάσθη μετά ζήλου διά την διοργάνωσιν της διοικήσεως με πλήρη ισονομίαν Τούρκων και Ελλήνων, ώστε η Κρητική Πολιτεία να αποτελέση τύπον ευνομουμένου Κράτους, οι δε ευρωπαίοι διπλωμάται και πολιτικοί διέβλεπον την παλαιάν μινωϊκήν πολιτείαν. Κατ' έτος ο Γεώργιος μετέβαινεν εις Ευρώπην και διηρμήνευε το επίμονον αίτημα των Κρητών όπως η Κρήτη ενωθή μετά της Ελλάδος, καθ' ότι, κατά την γνώμην του, αυτή ήτο η μόνη τελεία λύσις του ζητήματος. Η κρατούσα δυσφορία διά την παρατεινομένην προσωρινότητα εκσπά εις επανάστασιν. Ένοπλοι εξ όλων των διαμερισμάτων υπό τον Ελευθέριον Βενιζέλον εις Θερισόν, την 23ην Μαΐου 1905 διακηρύττουν ότι είναι αποφασισμένοι να μη καταθέσουν τα όπλα, εάν δεν ικανοποιηθή ο ένθερμος πόθος των Κρητών, η Ένωσις μετά της Ελλάδος. Η κυανόλευκος αντικαθιστά την σημαίαν της αυτονομίας. Το 1906 αποχωρεί εκ Κρήτης ο πρίγκιψ Γεώργιος. Κτέρχεται νέος αρμοστής ο Αλέξανδρος Ζαΐμης, πρώην πρωθυπουργός, εξέχουσα πολιτική φυσιογνωμία της Ελλάδος. Τον Σεπτέμβριον του 1908 οι Κρήτες κατέλυσαν επισήμως και πανηγυρικώς την αρμοστείαν, ανακηρύξαντες την ανεξαρτησίαν της πατρίδος των "και την ένωσιν αυτής μετά του ελευθέρου Βασιλείου της Ελλάδος, όπως μετ' αυτού αποτελέση εν αναπόσπαστον και αδιαίρετον συνταγματικόν κράτος". Το περιβάλλον πληρούται από ιστορίαν και θρύλους. Αποστέλλονται μυστικά μηνύματα προς το Πανελλήνιον και όλοι αποκτούν την συνείδησιν ότι επίκειται και τυπικώς η ένωσις. Το 1912 η Κρήτη επιστρατεύεται διά να βοηθήση την Ελλάδα, ως ανεξάρτητος δύναμις, εις τον κατά της Τουρκίας πόλεμον και οι Κρήτες στρατιώται και αξιωματικοί, εις λάμψεις θανάτου αναδεικνύονται αντάξιοι των ηρώων του Αρκαδίου. Καρπός των αγώνων του ηνωμένου Ελληνισμού του 1912 και 1913 η Μεγάλη Ελλάς. Το έθνος όρθιον προχωρεί εις την κατάκτησιν των μεγάλων σκοπών, των πεπρωμένων του. Την 1ην Δεκεμβρίου του 1913 ο δαφνοστεφής Βασιλεύς Κωνσταντίνος και ο μεγαλουργός κυβερνήτης Ελευθέριος Βενιζέλος κατέρχονται εις την κρήτην και εις μίαν ατμόσφαιραν ασυλήπτου εθνικής συγκινήσεως υψούται η κυανόλευκος εις το φρούριον του Φιρκά, από την ευλογημένην δεξιάν του Βασιλέως.

Προστίθεται εις τους σταθμούς της ιστορίας μας το μέγα γεγονός της Ενώσεως της Κρήτης με την Ελλάδα, ως παράδοσις ιερά, ως έπος αξιοθαύμαστον και ως θρύλος με όλην την συναρπαστικήν μαγείαν των τιτανομαχών πρωταγωνιστών του...

- "Ο γενναίος Κρητικός λαός, είπεν ο τροπαιούχος Βασιλεύς Κωνσταντίνος, πάντοτε μετ' αυτοθυσίας και ετοιμότητος επρωτοστάτησεν εις όλας τας δυσχερείς περιστάσεις, όχι μόνον της νήσου Κρήτης, αλλά και όλων των τμημάτων της Μεγάλης Πατρίδος".Ο εθνικός πόθος των Κρητών επραγματοποιήθη. Εις τας πόλεις και τα χωρία της Κρήτης ετελέσθησαν δοξολογίαι. Εσκίρτησεν η Εθνική καρδία από τους ευγενεστέρους παλμούς και υπερηφάνειαν διά την αισίαν λήξιν της Κρητικής τραγωδίας. Παρομοίαν εθνικήν συγκίνησιν, έζησε ο υπερήφανος Ελληνισμός της Κρήτης, όστις εδίδαξε τους λαούς της γης πως αποτινάσσεται ο ζυγός της δουλείας και πως ριζοβολεί και αυξάνεται το δένδρον της Ελευθερίας.

Η Κρήτη εις την εθνεγερσίαν του 1821, Ιωάννου Εμμ. Τσατσαρωνάκη, Εκδοτική Εταιρία Ιω. Καμπανάς Α.Ε. ,Αθήναι 1971

Ελληνοτουρκική φιλία

Η φιλία όπως και η χειραψία απαιτεί συμμετοχή και των δύο πλευρών, δεν γίνεται μονόπλευρη. Δεν μπορείς να τείνεις το χέρι για χειραψία και ο άλλος να το δαγκώσει.
Η Ελλάς αφελής και καλοπροαίρετος με λόγια και με έργα απέδειξε ότι ήθελε την ελληνοτουρκική φιλία και την επεδίωξε. Μόνη της, αυτοβούλως, παραιτήθηκε από τις αποζημειώσεις, που βάσει της συνθήκης ανταλλαγής πληθυσμών ώφειλε να της καταβάλλει η Τουρκία για την πολλαπλάσια αξία της ελληνικής ανταλλαξίμου περιουσίας που εγκαταλήφθη στην Μικρά Ασία έναντι της αντίστοιχης τουρκικής στην Ελλάδα. Απέφυγε κάθε πρόκληση κατά της Τουρκίας, έφθασε μέχρι το σημείο και τα βιβλία της ιστορίας των σχολείων να αλλάξει για να μην περιέχουν αιχμές κατά της Τουρκίας. Προσπάθησε να διαγράψει τις ελληνικές πατρίδες της Ανατολής, την ελληνική Μ. Ασία, όπου για πρώτη φορά άνθισε ο ελληνικός πολιτισμός και όπου και σήμερα κάθε πέτρα της διαλαλεί την ελληνικότητά της.
Δυστυχώς όλες οι ελληνικές προσπάθειες ήταν μάταιες. Η Τουρκία με διακηρύξεις επισήμων και με έργα (όπως η διεκδίκηση της υφαλοκρηπίδος των ελληνικών νησιών παρά τα διεθνή νόμιμα, η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, οι σκόπιμες παραβάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, η συμπεριφορά της στην ελληνική μειονότητα της Τουρκίας που διώχθηκε κατά τρόπο απάνθρωπο και οι ωμότητες που διαπράχθηκαν σε βάρος της, κατά παράβαση των όρων της συνθήκης της Λωζάννης και όλων των διεθνών συνθηκών), απέδειξε ότι δεν θέλει την ελληνοτουρκική φιλία.

~ Ο επεκτατισμός στην Τουρκική ποίηση ~

Γιάννη Μαγκριώτη

εκδόσεις ΡΗΣΟΣ

Αθήνα 1991

Επίλογος Βιβλίου

Επίλογος του βιβλίου «Επιτέλους τους Ξεριζώσαμε...(Κεμάλ Ατατούρκ 13 Αυγούστου 1923), Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μ. Ασίας, μέσα από τα γαλλικά αρχεία» του εξαίρετου συγγραφέα Χάρη Τσιρκινίδη των εκδόσεων των αδελφών Κυριακίδη Α.Ε.

Όπως ήδη αντιληφθήκαμε από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, διωγμοί των Ελλήνων έλαβαν χώρα σ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η απόφαση της οριστικής εξαφάνισης των χριστιανών ανήκει στους Νεότουρκους. Η απόφαση αυτή, με τη βοήθεια Γερμανών επιτελών, μετατράπηκε σε σχέδιο.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μικρασιατική Εκστρατεία έδωσαν την ευκαιρία για την εφαρμογή αυτού του σατανικού σχεδίου που κατέληξε σε γενοκτονία.
Η φαυλότητα των Ελλήνων παλιοκομματικών, η ιστορική άγνοια, ο διχασμός, η ανάπηρη, όπως πάντα, διπλωματία μας, βοήθησαν άθελά τους στη χωρίς φόβο εκτέλεση αυτού του δράματος εκ μέρους των Τούρκων.
Όμως κι’ αυτή η τραγωδία δε μας άλλαξε. Μείναμε ίδιοι, γι’ αυτό ήρθαν ύστερα εμφύλιοι, δικτατορίες, νέοι διωγμοί του ελληνισμού, εισβολή στην Κύπρο.
Το αίμα των 1.500.000 θυμάτων της Γενοκτονίας επιβάλλει Ομόνοια, Αγωνιστικότητα, Μετάγγιση Ιδανικών.

Νέοι:
-Μελετήστε σωστά την Ένδοξη Ιστορία μας.
-Μη φανατίζεστε. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί Έλληνες.
-Μη σηκώνετε τα όπλα κατ’ αδελφών, τους προδότες μόνο να εντοπίζετε.
-Τηρήστε τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων μας, χορέψτε τους χορούς τους.
-Εμπνευσθήτε από τα ιδανικά των θυμάτων της Γενοκτονίας.
Γονείς:
-Τηρήστε αυστηρά τις παραδόσεις μέσα και έξω από την οικογένεια.
-Διδάξτε την Ιστορία στα παιδιά σας.
-Οι πράξεις σας ας φωτίσουν από τους αγώνες εκείνων που θυσιάστηκαν για Ιδανικά.
Κυβερνώντες:
- Ο ελληνικός λαός είναι από τους αγνότερους του κόσμου. Πάψτε να τον παραπλανάτε. Οδηγήστε τον με σοβαρότητα στο δρόμο του καθήκοντος.
-Η διπλωματία και ο στρατός απαιτούν ριζικές αλλαγές και λύσεις.
-Τιμήστε τους νεκρούς. Προβάλλετε διεθνώς το ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ.

Η Ελληνική σημαία και η ιστορία της (δ)

http://www.apodimos.com/ - Κείμενο-Φωτογραφίες: Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Από το 1774, μετά τη συνθήκη του Kucuk Kainargi, η ρωσική σημαία κυμάτιζε στα ελληνικά εμπορικά πλοία (η γραικοτουρκική σημαία)

Αλλά και γνωστοί κλέφτες, αρματολοί και οπλαρχηγοί είχαν τις δικές τους σημαίες: Οι αδελφοί Καλλέργη, οι οποίοι κατάγονταν από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, στον αγώνα τους κατά των Βενετών στην Κρήτη (1665) χρησιμοποιούσαν το έμβλημα του οικοσήμου του, δηλαδή εννέα παράλληλες γαλάζιες και λευκές γραμμές, με λευκό σταυρό σε γαλάζιο φόντο στην πάνω αριστερή γωνιά (όμοια δηλαδή με την πρώτη επίσημη ναυτική σημαία της Ελλάδας), με την επιγραφή "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ".
Η σημαία των Μαυρομιχαλαίων, οι οποίοι συμμετείχαν κατά την από τη Ρωσία υποκινούμενη επανάσταση του 1769, ήταν λευκή με κυανό σταυρό·τη διατήρησαν μέχρι και τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Παρόμοια σημαία χρησιμοποιούσε ο Μελισσηνός Μακάριος, στην οποία το 1770 ο καπετάν Τζιουβάρας πρόσθεσε στο κέντρο του σταυρού στη μια πλευρά την εικόνα του Χριστού και στην άλλη της Παναγίας. Λίγο αργότερα, ο Ζαχαρίας, κλέφτης της Λακωνίας, υψώνει τρίχρωμη σημαία (άσπρο-κόκκινο-μαύρο) με χρυσό σταυρό. Οι οπλαρχηγοί των Αγράφων χρησιμοποιούσαν σημαία με κόκκινο σταυρό.
Ο Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής (1757-1798) χρησιμοποιούσε σημαία με τρεις οριζόντιες γραμμές (κόκκινη, λευκή και μαύρη), με το ρόπαλο του Ηρακλή και τρεις σταυρούς στην επιφάνειά του· την επεξήγησε ο ίδιος στο έργο του Πολίτευμα του Ρήγα, ενώ την ίδια επεξήγηση για τα χρώματα έδωσε κι ο Υψηλάντης στη δική του σημαία (βλέπε πιο κάτω). Ο Λάμπρος Κατσώνης χρησιμοποιούσε τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη σε λευκή σημαία με κυανό σταυρό. Αργότερα, όταν το 1792 η Ρωσία υπόγραψε συνθήκη ειρήνης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνέχισε τον αγώνα της λευτεριάς και ύψωσε στο Πόρτο Κάγιο της Μάνης τη δική του σημαία, η οποία ήταν τρίχρωμη (κόκκινο, μαύρο, μπλε) και έφερε χιαστί δύο ναυτικές σπάθες, τρεις καρδιές σε κάθε λωρίδα και τη φράση LAMBRO CAZZONI PRINCIPE DI MAINA E LIBERATO DELLA GRECIA (Λάμπρος Κατσώνης, πρίγκηψ της Μάνης και ελευθερωτής της Ελλάδος). Οι Κολοκοτρωναίοι, από τα τέλη του 18ου αιώνα, χρησιμοποιούσαν άσπρη σημαία με γαλάζιο σταυρό (σταυρός του Αγίου Ανδρέα), την οποία από το 1806 χρησιμοποιούσε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.


Ο σκιαθίτης αρματολός Γιάννης Σταθάς χρησιμοποιούσε στο στολίσκο του κατά τα 1800 μια γαλανή σημαία με ένα λευκό φαρδύ σταυρό στο κέντρο, όμοια με την πρώτη επίσημη σημαία ξηράς της Ελλάδας. Ο Μάρκος Μπότσαρης στο Σούλι υψώνει στις 26 Οκτωβρίου του 1820 λευκή σημαία με τον Άγιο Γεώργιο και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΑΤΡΙΣ» με δάφνη στη μέση. Αλλά και πολλοί άλλοι χρησιμοποίησαν σημαίες με γαλάζιο σταυρό, ο οποίος είτε στηριζόταν σε ανεστραμμένο μισοφέγγαρο είτε είχε στη μέση μια ανθισμένη δάφνη, παράλληλα με τις επιγραφές «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» ή «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ». Τέλος, να αναφέρουμε ότι άγνωστος καπετάνιος σχεδίασε άσπρο σταυρό πάνω σε μαύρο πανί, θέλοντας να παραστήσει την αδούλωτη ελληνική ψυχή, η οποία, παρά το ότι ήταν σκλαβωμένη (μαύρο), πολεμούσε (σταυρός) και πρόσμενε στη λύτρωση και αναγέννησή της (λευκό).
Άξια μνείας είναι η ιστορία της σημαίας του σουλιώτη Τούσια Μπότσαρη, ο οποίος λίγο πριν την Επανάσταση είχε σημαία, δώρο της Μεγάλης Αικατερίνης, κίτρινη μεταξωτή κεντημένη με κρουστό πορφυρό μετάξι με παράσταση του Αγίου Γεωργίου στη μια πλευρά και του Αγίου Δημητρίου στην άλλη, με την επιγραφή «ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ», την οποία και χρησιμοποίησε κατά τη δράση του εναντίον του Αλή Πασά και κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου. Κατά την ηρωική έξοδο, η όμορφη αυτή σημαία περιήλθε στα χέρια του Κίτσου Τζαβέλλα, ο οποίος τη μετέφερε στην Ύδρα. Το 1832 την πήρε ο Κώστας Βέικος, για να την επιστρέψει το 1859 στους Τζαβελλαίους, οι οποίοι τελικά την παρέδωσαν στην οικογένεια του Μπότσαρη στο Μεσολόγγι.

Η Ελληνική σημαία και η ιστορία της (γ)

http://www.apodimos.com/ - Κείμενο-Φωτογραφίες: Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας
Οι σημαίες της Τουρκοκρατίας

Οι υπόδουλοι Έλληνες ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την οθωμανική κατοχή και, καθώς εξετάζουμε την ιστορία από τον 15ου μέχρι και τον 19ου αιώνα, βλέπουμε ότι πολλές περιοχές επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών, με το δικό τους τρόπο και υπό την ηγεσία των τοπικών τους οπλαρχηγών. Οι "επαναστάσεις" όμως αυτές, ανοργάνωτες, ασύντακτες, σποραδικές και ασυντόνιστες, ήταν καταδικασμένες εκ των προτέρων να αποτύχουν, έχοντας ως άμεσο αντίκτυπο την κατάπνιξή τους στο αίμα και την καταβολή ακόμη μεγαλύτερων και πιο δυσβάστακτων φόρων προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όπως είναι φυσικό, κάθε εξέγερση είχε και τη δική της ιδιόμορφη σημαία, επινόηση των οπλαρχηγών της περιοχής.
Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι άρχισε να διαμορφώνεται η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, οι οποίοι στους κόλπους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αντιμετωπίζονταν κυρίως θρησκευτικά, όχι εθνικά. Έτσι, άρχισε να σχηματίζεται η έννοια του ελληνικού Έθνους. Η δημιουργία ελληνικής σημαίας ήρθε στο προσκήνιο την αμέσως επόμενη της Αλώσεως: ο ελληνισμός, ακέφαλος και αδιοργάνωτος, έπρεπε να βρει ένα σύμβολο το οποίο θα αναπαριστούσε τη συνοχή με το Βυζάντιο και θα περιέκλειε την εθνική και θρησκευτική ενότητά του. Το πρότυπο του δικέφαλου και, μετέπειτα, μονοκέφαλου αετού κυριαρχούσε σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο αρκετές δεκαετίες μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, στα φλάμπουρα, τις σημαίες, τις παντιέρες και τα μπαϊράκια των υπόδουλων Ελλήνων, στις φουστανέλες και τα επιστήθια των αρματολών και κλεφτών, διατηρώντας έτσι την ιστορική μνήμη και την αντίσταση προς τον αλλόθρησκο κατακτητή, αλλά και τον άρρηκτο συσχετισμό με την Εκκλησία, η οποία διατήρησε το δικέφαλο αετό ως έμβλημά της μέχρι τις μέρες μας.
Η πρώτη απ' αυτές τις σημαίες με το δικέφαλο αετό ήταν η σημαία του πελοποννήσιου κλέφτη Κορκόνδειλα Κλαδά, η οποία ήταν κόκκινη με δικέφαλο αετό στη μέση και υψώθηκε το 1464 στη γενέτειρά του, ενώ από το 1479-1481 και 1481-1482 κυμάτιζε στη Μάνη και τη Χείμαρρα, αντίστοιχα. Έκτοτε, διάφοροι κλεφταρματολοί και άλλοι επαναστάτες ανόρθωναν τη δική τους ιδιότυπη σημαία, με δικέφαλο ή μονοκέφαλο αετό, όπως ο Μερκούριος-Θεόδωρος Μπουά (Ήπειρος, γύρω στα 1490), ο οποίος ήταν και γενικός αρχηγός του Ιππικού του βασιλείου της Γαλλίας, ο Χρήστος Μηλιώνης (Ήπειρος, γύρω στα 1750-1760), ο αρματολός του Παρνασσού Λάμπρος Τσεκούρας, του οποίου η σημαία έφερε και σταυρό (από εδώ βγήκε η λέξη "σταυραετός", η οποία αναφέρεται στα δημοτικά τραγούδια), αλλά και οι Ρουμελιώτες (που αποτελούσαν και τον κορμό της ελληνικής Χερσονήσου), των οποίων η σημαία έφερε αετό, σε συνδυασμό με το σταυρό.
Ωστόσο, καθώς ο καιρός περνούσε και η σκλαβιά ρίζωνε, οι υπόδουλοι Έλληνες άρχισαν να φτιάχνουν δικές τους ξεχωριστές σημαίες, πιο προσωπικές και διαφορετικές από την "αρχέτυπη" βυζαντινή, με ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, οι οποίες όμως - με ελάχιστες εξαιρέσεις - είχαν ένα κοινό σημείο: το Σταυρό ή/και την εικόνα ενός Αγίου. Ο σταυρός ήταν το σύμβολο αυτό που ένωνε τους Έλληνες με τη σκέψη της ελευθερίας και τους συνέδεε με το χριστιανισμό. Ακόμη και στις ξενοκίνητες επαναστάσεις, μαζί με τη σημαία του Αγίου Μάρκου των Ενετών, τη λευκή ρωσική, την τρίχρωμη γαλλική και την ερυθρόλευκη των Ιπποτών της Ρόδου, οι Έλληνες είχαν πάντα μαζί τους τις αυτοσχέδιες σταυροφορούσες σημαίες, οι οποίες ήταν αυτές που τους ενέπνεαν και τους έδιναν κουράγιο να συνεχίσουν το έργο τους. Δεν είναι λίγες φορές που κληρικοί, όντας επικεφαλής εξεγέρσεων, χρησιμοποιούσαν για σημαία το λάβαρο της εκκλησίας.
Από τις «νέες» αυτές σημαίες, η πρώτη που αναφέρεται είναι αυτή των Κρητών, οι οποίοι, ανακηρύσσοντας Δημοκρατία πριν από το 1453, ύψωσαν κόκκινη σημαία με την εικόνα του Απόστολου Τίτου, προστάτη του νησιού. Γνωστή, επίσης, είναι και η σημαία των Σπαχήδων (γνωστοί και ως Ντερεμπέηδες), η οποία ήταν άσπρη, έφερε γαλάζιο σταυρό και τον Άγιο Γεώργιο στη μέση. Οι Σπαχήδες χρησιμοποιούσαν τη σημαία αυτή από το 1431 μέχρι και το 1639 στην περιοχή της Ηπείρου και της Πελοποννήσου και είναι οι μετέπειτα ονομαστοί μισθοφόροι Έλληνες στρατιώτες (stradioti) στη Δύση. Άλλες γνωστές σημαίες που έφεραν μορφές Αγίων ήταν η σημαία των Σουλιωτών (σταυρός με δάφνες με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου σε λευκό φόντο), των Πελοποννήσιων (οι στρατηλάτες Άγιος Γεώργιος και Άγιος Δημήτριος και η επιγραφή "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ"), της Πάργας (κόκκινη σημαία με τη βρεφοκρατούσα Παναγία χρυσοκέντητη στο κέντρο), της Λευκάδας (λευκή με τον Άγιο Τιμόθεο και την Αγία Μαύρα), των Μακεδόνων (έφερε τον Άγιο Δημήτριο), της Χειμάρρας (λευκή σημαία με τους ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ), της Θράκης και της Ρωμυλίας (έφερε τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη).

Η Ελληνική σημαία και η ιστορία της (β)

http://www.apodimos.com/ - Κείμενο-Φωτογραφίες: Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Η βυζαντινή σημαία
Η ιστορία των βυζαντινών σημαιών είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και εθνικοϊστορικά σημαντική. Αρχικά, το Βυζάντιο χρησιμοποιούσε τη ρωμαϊκή σημαία, που σύμφωνα με την παράδοση σχεδίασε ο στρατάρχης Μάριος (157-86 π.Χ.) και έφερε την ονομασία σίγνο (signum). Η σημαία αυτή, η οποία ήταν κόκκινη και έφερε ασημένιο αετό με ανοικτές φτερούγες και χρυσούς κεραυνούς στα νύχια του, αποτελούσε ίσως το μοναδικό πράγμα που δεν άλλαξε στην πολυτάραχη Ρώμη, η οποία άλλαξε τόσες μορφές πολιτεύματος και υπέφερε αιματηρές και απειλητικές εμφύλιες και πολέμιες συγκρούσεις. Η μοναδική τροποποίηση που έγινε στη ρωμαϊκή σημαία ήταν να μεταβληθεί το χρώμα του αετού σε χρυσό και, ταυτόχρονα, να στερηθεί τους κεραυνούς του κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.). Οι βυζαντινοί ονόμαζαν την κόκκινη αυτή σημαία φοινικίδα, λόγω ακριβώς του χρώματός της.
Επίθεση Περσών κατά της Κωνσταντινουπόλεως αριστερά διακρίνονται οι βυζαντινοί τοξότες (Βατικανό, Αποστολική βιβλιοθήκη)
Η πρώτη καθαρά βυζαντινή σημαία σχεδιάστηκε το 312 μ.Χ., όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος (306-337), προετοιμάζοντας το στρατό του για να αντιμετωπίσει τον τύραννο Μαξέντιο, είδε θεϊκό οιωνό, ένα φωτεινό σταυρό να λάμπει στο μεσημεριάτικο ουρανό με την επιγραφή "EN ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ", τερματίζοντας τη χρήση της (ειδωλολατρικής) ερυθράς σημαίας με τον αετό.
Τη νέα σημαία που σχεδίασε ονόμασε λάβαρο και μ' αυτήν νίκησε στις 26 Οκτωβρίου του 312 στον Τίβερη ποταμό. Έκτοτε, κάθε δυναστεία του Βυζαντίου χρησιμοποιούσε και τη δική της ιδιόμορφη σημαία· ανάμεσα στα σύμβολα που χρησιμοποιούνταν ήταν η ημισέληνος, η ανεστραμμένη ημισέληνος, ο σταυρός, το χριστόγραμμα κ.τ.λ.

Το ρωμαϊκό αετό στη βυζαντινή σημαία επανέφερε ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (361-363), γνωστός και ως Αποστάτης ή Παραβάτης (λόγω των ειδωλολατρικών του αντιλήψεων), ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το θάνατό του, το μισητό πλέον μισοφέγγαρο (υπήρξε το έμβλημα της θεάς Αρτέμιδος) διαγράφηκε από τη σημαία, διατηρήθηκε όμως ο περήφανος αετός που έβλεπε δεξιά, ο οποίος και αποτελούσε άρρηκτα συνδεδεμένο σύμβολο με τους Έλληνες και το Βυζάντιο. Όμως, η μεγάλη αλλαγή στη βυζαντινή σημαία, η οποία και της έδωσε την τελική της (με μικρές παραλλαγές) μορφή, έγινε στα χρόνια του Ισαάκιου Κομνηνού (1057-1059). Ο φωτισμένος αυτός αυτοκράτορας καταγόταν από Οίκο της Παφλαγονίας, όπου στην πόλη Γάγγρα υπήρχε ο θρύλος της ύπαρξης φτερωτού αετόμορφου και δικέφαλου θηρίου (γνωστού ως Χάγκα), το οποίο και κοσμούσε το θυρεό του κτήματος της οικογένειάς του στην Καστάμονη. Έτσι και ο Ισαάκιος το χρησιμοποίησε ως έμβλημα του Βυζαντίου, πάνω σε κίτρινο φόντο, θέλοντας να κυβερνήσει υπό την ηθική προστασία του. Δε συνάντησε καμία αντίσταση, αφού ο αετός της σημαίας είχε ήδη δεχθεί τόσες πολλές τροποποιήσεις.
Το ίδιο ακριβώς έμβλημα χρησιμοποίησε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (προσθέτοντάς του μία ποιμαντορική ράβδο στο αριστερό του πόδι και ένα αυτοκρατορικό σκήπτρο στο δεξί), απ' όπου το οικειοποιήθηκαν οι Φράγκοι και οι Έλληνες το 1204 με την πρώτη άλωση της Πόλης. Τότε άρχισε να χρησιμοποιείται από το Θεόδωρο Λάσκαρη Α΄ (1204-1222) στη Νίκαια, το παράλλαξε όμως ο Ιωάννης Γ΄ ο Βατάτζης (1222-1254), προσθέτοντας ρομφαία στο δεξί του πόδι και υδρόγειο με σταυρό στο αριστερό πόδι του αετού, ενώ παράλληλα μεγάλωσε τις πτέρυγές του και το ράμφος του έγινε ανοικτό, με τη γλώσσα του να κρέμεται, σημάδι της απειλητικότητάς του. Η σημαία αυτή διατηρήθηκε μέχρι τις 15 Αυγούστου 1261, όταν ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1261-1282) - ο οποίος και είχε την τύχη να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη - πρόσθεσε κορώνα πάνω από τα δύο κεφάλια του αετού, στοιχείο το οποίο διατηρήθηκε μέχρι και τη μοιραία εκείνη Τρίτη, 29η Μαΐου 1453, όταν ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής (1432-1481) κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο βυζαντινός στόλος χρησιμοποιούσε - κατά τα πρώτα κυρίως χρόνια της Αυτοκρατορίας - διαφορετική σημαία απ' αυτήν που χρησιμοποιούσαν οι χερσαίες δυνάμεις: αρχικά, χρησιμοποιήθηκε λευκή σημαία που έφερε κυανό σταυρό με τέσσερα Β, ένα στην κάθε γωνία του, ενώ αργότερα, αφού επανήλθε ο αετός στην επίσημη βυζαντινή σημαία, και πάλι ο στόλος χρησιμοποιούσε διαφορετική σημαία, η οποία έφερε την εικόνα της Παναγίας, αετό με ανοικτές πτέρυγες και το μονογράφημα του Χριστού. Η σημαία αυτή, αρχικά κόκκινη και, από την εποχή του Νικηφόρου Φωκά (963-969), κυανόλευκη, διατηρήθηκε μέχρι τα χρόνια των Κομνηνών (11ος - 12ος αιώνας).

Μετά την πτώση της Βασιλεύουσας, το δικέφαλο αετό χρησιμοποίησαν ως σύμβολο αρκετά κράτη, ανάμεσά τους η Ρωσική Αυτοκρατορία και διάφορα τευτονικά και φράγκικα κρατίδια. Ο δικέφαλος αετός επιζεί στις μέρες μας στην αλβανική σημαία, ενώ χρησιμοποιούταν και στη γερμανική αυτοκρατορική σημαία μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, απ' όπου τον "δανείστηκε" και τον παράλλαξε η Αυστρία, που χρησιμοποιεί μονοκέφαλο αετό στη σημαία της. Ο δικέφαλος αετός είναι επίσης το έμβλημα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (με την επιγραφή "ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ"), του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) της Κύπρου, καθώς και των ποδοσφαιρικών ομάδων ΑΕΚ (Αθλητική Ένωση Κωνσταντινούπολης) και ΠΑΟΚ (Πανθεσσαλονίκιος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών).

Η Ελληνική σημαία και η ιστορία της (α)

www.Apodimos.com - Κείμενο-Φωτογραφίες: Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Όλοι οι Έλληνες και οι Απόδημοι αδελφοί μας, πάντα κρατούν στα χέρια τους την Ελληνική Σημαία , είτε αυτό γίνεται σε παρελάσεις είτε σε εθνικές γιορτές, είτε κοσμούν όλα τα κρατικά κτήρια ή τα σπίτια μας. Η Ελληνική Σημαία έχει βαφτεί διαχρονικά με το αίμα των ηρώων της πατρίδας μας, σε όλους του αγώνες για την Ελευθερία της Ελλάδος. Η Ελληνική Σημαία, είναι το εθνικό σύμβολο της χώρας μας και έχει αλλάξει διαχρονικά πολλές μορφές ή τύπους . Για την ενημέρωση των απόδημων Ελλήνων, της οποιασδήποτε γενιάς , θα σας παρουσιάσουμε την Ελληνική Σημαία και την ιστορία της, σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρουσιάζονται στον επίσημο κόμβο του ΥΕΘΑ με το κείμενο και οι φωτογραφίες του Αλέξανδρου-Μιχαήλ Χατζηλύρα.

Η γέννηση των σημαιών - αρχαιότητα, μεσαίωνας και νεότερη εποχή
Στα βάθη της ιστορίας βλέπουμε διάφορους λαούς να χρησιμοποιούν αντί σημαίας (με την έννοια την οποία αποδίδουμε σήμερα), απομεινάρια ζώων, όπως κρανία, κόκκαλα κ.τ.λ. Κανείς δε γνωρίζει επακριβώς από ποιον, πού και πότε φτιάχτηκε και χρησιμοποιήθηκε η πρώτη σημαία, αν και υπάρχουν πληροφορίες ότι στην αρχαία Κίνα χρησιμοποιούνταν σημαίες πριν από χιλιετίες. Αναφορά σχετικά με την ύπαρξη σημαιών συναντάμε και στην Παλαιά Διαθήκη (Αριθμοί Β:1-2). Οι αρχαίοι Έλληνες στην απώτατη αρχαιότητα δε φαίνεται να μεταχειρίζονταν σημαίες, αντ' αυτών δε χρησιμοποιούσαν διακριτικά σημεία και συμβολικές παραστάσεις [γράμματα (Α, ΑΡ, Λ, Μ, Τ), ζώα (αετός, κουκουβάγια, λιοντάρι, πήγασος, σφίγγα, ταύρος, φίδι) ή σύμβολα (16-κτινο άστρο, ημισέληνος, οφθαλμός, ρόδο, ρόπαλο του Ηρακλή, στάχυ, τρίαινα)], τα οποία ονόμαζαν επίσημα και φέρονταν στις ασπίδες, τα κοντάρια ή τις πρώρες των πλοίων.
Στην αρχαία εποχή, οι πρώτοι που επιβεβαιωμένα έκαμαν χρήση σημαίας στην πόλεμο ήσαν οι Σκύθες (Σουίδας ?ν λέξει). Υπάρχουν πληροφορίες ότι οι φάλαγγες του Μεγάλου Αλέξανδρου χρησιμοποιούσαν κόκκινες υφασμάτινες σημαίες, τις οποίες ύψωναν σε σάρισες και έδιναν το σήμα έναρξης της μάχης. Αργότερα, βλέπουμε ότι και οι υπόλοιποι Έλληνες άρχισαν να κάνουν χρήση σημαιών, θεσμό τον οποίο υιοθέτησε η Εκκλησία του Δήμου, η οποία αρχικά μεταχειριζόταν κόκκινες σημαίες για να δηλώσει την έναρξη ή λήξη συγκέντρωσης και μετέπειτα για διάφορες άλλες συγκεντρώσεις και τελετουργίες. Από το έντονο αυτό κόκκινο χρώμα πήραν το όνομά τους (φοινικίδες) και έτσι διασώθηκαν στην κλασική και ελληνιστική εποχή, τόσο στην κυρίως Ελλάδα όσο και στη Σικελία και στην Κάτω Ιταλία και, φυσικά, στο Βυζάντιο. Οι σημαίες αυτές, μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, συνέχιζαν να κυματίζουν σε κάθε πόλη-κράτος, παράλληλα με την κοινή ρωμαϊκή σημαία, στην οποία απεικονιζόταν ένας αετός (aquila).
Όμως η χρήση των σημαιών, από την αρχαία ακόμη εποχή, δεν περιορίζεται μόνο στη χερσαία (στρατιωτική) χρήση, αλλά επεκτείνεται και στην ενάλια (ναυτική) χρήση, όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουμε, ξεκίνησε η χρήση τους με τη σημασία που τους αποδίδουμε σήμερα. Ονομάζονταν γενικά επίσημα, καθώς και σημεία (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης και Σουίδας), φοινικίδες (Πλούταρχος και Πολύαιμος) και παράσημα (Πλούταρχος). Ιδιαίτερες ναυτικές σημαίες φαίνεται ότι διέθεταν τόσο οι Μυκηναίοι, οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί, όσο και όλοι οι ανεπτυγμένοι λαοί του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Από τη Μεσαιωνική Εποχή και εντεύθεν, γίνεται ευρεία χρήση εμπορικών σημαιών, με τη χρήση σημαιών συγκεκριμένων βασιλείων να φτάνει στο αποκορύφωμά της [Σκανδιναβία (13ος και 14ος αιώνας), Ισπανία και Πορτογαλία (15ος και 16ος αιώνας), Ολλανδία (16ος και 17ος αιώνας), Ηνωμένο Βασίλειο (17ος και 18ος αιώνας)].
Ιδιαίτερα δημοφιλείς στην ξηρά έγιναν οι σημαίες κατά τη Βυζαντινή και Μεσαιωνική Εποχή, όπου, εκτός από τους Αυτοκράτορες, σημαίες είχαν και οι οικογένειες (φατρίες) των ευγενών και ηγεμόνων. Αρχικά, η χρήση τους ήταν καθαρά πρακτική, δηλαδή περιοριζόταν στη σηματοδότηση μιας εδαφικής θέσης που είχε καταληφθεί από τη φυλή/στρατιά ή στην εκ του μακρόθεν αναγνώριση ενός σημείου συγκέντρωσης (κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά στρατόπεδα). Δρασκελώντας τη Βυζαντινή Εποχή, με την οποία θα ασχοληθούμε κάπως πιο αναλυτικά στην αμέσως επόμενη ενότητα, και προχωρώντας στο χρόνο και, ιδιαίτερα, στη μεσαιωνική Ευρώπη (η οποία μαστιζόταν από συχνές και σποραδικές μάχες και πολύχρονους και οργανωμένους πολέμους), βλέπουμε ότι η χρήση των πολεμικών λαβάρων βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον τομέα της αναγνώρισης στο πεδίο της μάχης. Από εδώ γεννιούνται και οι ιδιαίτερες σημαίες, τα γνωστά οικόσημα των διαφόρων ευγενών. Από αυτά τα οικόσημα και τα αυτοκρατορικά λάβαρα δημιουργούνται στην Αναγεννησιακή Εποχή οι σημαίες των βασιλείων, οι οποίες στη νεότερη εποχή αποτέλεσαν τη χρωματική βάση για τις σημαίες των κρατών.
Η πρώτη κρατική σημαία εμφανίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το Μάιο του 1776 (η γνωστή αστερόεσσα) και καθιερώνεται επίσημα από το Ηπειρωτικό Κογκρέσο στις 14 Ιουνίου του 1777, ακολουθούμενη χρονικά από τη γαλλική (γνωστή και ως tricolore), η οποία, αν και υπήρχε από τον Ιούλιο του 1790, καθιερώθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1794 από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Αναλογιζόμενοι ότι η ελληνική σημαία (γνωστή και ως γαλανόλευκη) πρωτοεμφανίστηκε το Σεπτέμβριο του 1807 και καθιερώθηκε τον Ιανουάριο του 1822 από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η βαμμένη με αίμα ηρώων και τιμημένη με τις ζωές χιλιάδων πολεμιστών σημαία της Ελλάδας αποτελεί μια από τις παλαιότερες ιστορικά σημαίες της σύγχρονης εποχής και, ως εκ τούτου, της αξίζει η απότιση του ελάχιστου φόρου τιμής της ιστορικής της διαδρομής.

Απευθείας Σύνδεση με το Ακρωτήρι

Το μύνημα είχε πλέον περάσει, η πορεία είχε ήδη αρχίσει, Ελληνόψυχοι νέοι απο τις μεγάλες πόλεις της Κύπρου αποφασίζουν να εκφραστούν, απο την μια οι Άγγλοι αποικιοκράτες ορκισμένοι εχθροί του Ελληνισμου και απο την άλλη ο τούρκος κατακτητής. Η πατρίδα αιμοραγεί απο παντού και κανείς δεν λέει να βγεί απο την κρυψώνα του και να αναλάβει την ευθύνη υπόδειξης του προβλήματος. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει, κάποιος πρέπει να μιλήσει, κάποιος πρέπει να φέρει στην επιφάνεια το παραγκωνισμένο πρόβλημα της αποικιοκρατίας στην μεγαλόνησο και να κρατήσει ψηλά την σημαία του έθνους και παράλληλα να διατηρήσει ζωντανή την ιδέα των Ελληνικών ιδανικών.
Η Πορεία δεκάδων αυτοκινήτων απο διάφορες πόλεις έχει ξεκινήσει με τελικό προορισμό το Ακρωτήρι της Λεμεσού όπου οι λεγόμενες αγγλικές ''βάσεις΄'' και οι αρχές τους ετοιμάζονται να απωθήσουν τους Ελληνόψυχους νέους. Οι αρχές των αποικιοκρατών ξεκινούν προκλητικά την ανήθικη προσπάθεια εκφοβισμού τον διαδηλωτών στήνωντας τους λεγόμενους αστυνομικούς των ''βάσεων΄΄ στην είσοδο της αποικιοκρατούμενης περιοχής. Το φακέλωμα αρχίζει όπου ένστολοι καταγράφουν τους αριθμούς πινακίδας των αυτοκινητών που εισέρχονται στον χώρο.
Οι αφυπνισμένοι νέοι της Κύπρου δεν πτωούνται συγκροτούν το αντιαποικιοκρατικό μπλόκ κρατώντας σημαιές του Έθνους και λαμπάδες. Η περιοχή αστυνομικοκρατούμενη και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Η Πεζοπορία ξεκινά, 150 περίπου νέοι με το πύρηνο πάθος τόυς βροντοφωνάζουν συνθήματα εναντίων των βρετανών θυμίζοντας σε αυτούς τους αρχαίους ημών πρόγονους μας που δεν γονάτισαν μπροστά τους . Η πολυπληθής αστυνομική δύναμη ξεκινά και αυτή την δική της πορεία με στόχο την απώθηση των νέων. Οι 2 πορείες συναντιώνται στην μέση του δρόμου.. η προκλητική στάση ορισμένων αστυνομικών που θρασύδειλα χρησιμοποιούν τα ρόπαλα τους εναντίων των φοιτητών δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα , η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Ο Καθένας υπερασπίζεται τα δικά του ιδανικά τα δικά του πιστευώ είτε αυτά φέρουνν τον τίτλον εντολων και οδηγιών των ανωτέρων τους είτε ονομάζονται εθνικός προβληματισμός και καλύπτουν την προστασία των εθνικών συμφερόντων. Η σύγκρουση έχει αρχίσει και βρίσκει Έλληνες μισθωτούς να κτυπιώνται με Έλληνες διαδηλωτές, οι συγκρούσεις οξύνονται και συνεχίζονται για περίπου 1 ώρα... Οι μάχες έχουν τελειώσει απο την μια οι αστυνομικοί με τα ρόπαλα και αγριεμένα σκυλιά και απο την άλλη οι φοιτητές με τους ιστούς των σημαιών τους τις λαμπάδες τους καθώς και πέτρες... οτι διαδραματίστηκε ανήκει πλέον στο παρελθόν
Το τέλος της νύκτας φέρνει ελαφροτραυματισμούς και απο τις 2 πλευρές........ μα έχει φέρει και κάτι άλλο...... η ανάδειξη του προβλήματος που πήρε μια θέση στα ΜΜΕ της Κύπρου καθως και του εξωτερικού μιας και βλέπουμε πως με ενα απλό ψάξιμο στο διαδίκτυο ξένα πρακτορεία ( απο reuters μέχρι και msn news ) κάνουν αναφορά στο περιστατικό....
Το πρόβλημα βγήκε απο την φωλιά του χάριν μιας πορείας 150 νέων.. τώρα ήρθε η σειρά των πολιτικών να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες και να συνεισφέρουν τώρα που κάποιος άλλος τους άνοιξε τον δρόμο και όχι να καταδιώξουν τα δικά τους σπλάχνα..
Θησέας

http://denksexnw.blogspot.com/2008/01/blog-post_05.html